اولین فرود موفق فضانوردان روی ماه در سال ۱۹۶۹ پیروزی تاریخی برای ایالات متحده آمریکا و بشر بود. با احتساب ماموریت آپولو 11، تابهامروز 12 مرد روی ماه قدم گذاشتهاند. آیا آنها را میشناسید؟ اگر میخواهید فضانوردانی را که روی ماه راه رفتهاند بشناسید، تا انتهای این مقاله با ما همراه باشید.
در 21 ژوئیه 1969، ساعت 02:56 بهوقت گرینویچ، «نیل آرمسترانگ» فضانورد آمریکایی اولین کسی بود که روی ماه پا گذاشت. آرمسترانگ در منطقهای بهنام «دریای آرامش» از ماژول قمری آپولو 11 پیاده شد و به سطح ماه رفت.
آرمسترانگ در ساعت 20:17 بهوقت گرینویچ فرود موفقیت‌آمیز ماژول قمری را با این جمله گزارش داد: «هیوستون، اینجا پایگاه آرامش است. عقاب فرود آمد.» سپس، در حالیکه پای چپ خود را روی ماه می‌گذاشت این جمله معروف را گفت: «این قدمی کوچک برای انسان و گامی بزرگ برای بشریت است.»
«باز آلدرین»، خلبان ماژول قمری در ساعت 03:15 بهوقت گرینویچ به آرمسترانگ ملحق شد. آنها داده‌ها و نمونه‌های سنگ و خاک را جمع‌آوری کردند و در ساعت 03:41 بهوقت گرینویچ، پرچم ایالات متحده را روی سطح ماه برافراشتند.
همچنین، پلاکی با امضای رئیس جمهور «نیکسون» و کتیبه‌ای با این پیام روی سطح ماه قرار دادند: «اینجا مردانی از سیاره زمین برای اولین بار در جولای 1969 پس از میلاد روی ماه قدم گذاشتند. ما در صلح از طرف همه بشریت آمدیم.»
وقتی آلدرین و آرمسترانگ مشغول جمع‌آوری نمونه‌‌ها بودند، «مایکل کالینز» در فضاپیمای کلمبیا در مدار ماه ماند تا این دو فضانورد بعد از اتمام کار به او ملحق شوند.
نیل آرمسترانگ در 5 آگوست 1930 در ایالت اوهایو متولد شد. او در یک نمایشگاه هوایی شیفته پرواز شد و در ۱۶ سالگی گواهینامه خلبانی گرفت. آرمسترانگ در دانشگاه پردو در رشته مهندسی هوافضا تحصیل کرد.
آرمسترانگ در طول تحصیل در دانشگاه به نیروی دریایی پیوست و خلبان جنگنده شد. بعد از فارغ‌التحصیلی خلبان آزمایشی شد و پرواز با بیش از 200 نوع هواپیمای مختلف را یاد گرفت، از جمله جت ایکس-۱۵ که حداکثر سرعت آن بیش از 4000 مایل در ساعت است.
| بیشتر بخوانید: مقایسه دوربین تک چشمی و دوربین دوچشمی |
آرمسترانگ با تاسیس ناسا در 1 اکتبر 1958 به عضویت آن درآمد و برای پروژه جمینی، دومین برنامه پرواز فضایی انسانی ناسا در 17 سپتامبر 1962 انتخاب شد. این پروژه راه را برای ماموریت آپولو 11 هموار کرد.
در 21 جولای 1969، ساعت 02:56 بهوقت گرینویچ، آرمسترانگ اولین کسی بود که روی ماه قدم گذاشت. آلدرین ۱۹ دقیقه بعد به او ملحق شد. آنها حدود دو ساعت روی ماه ماندند و 21.5 کیلوگرم نمونه برای آزمایش روی زمین جمع‌آوری کردند. فیلم ضبط‌شده راهپیمایی در ماه به مرکز کنترل در هیوستون مخابره شد و 530 میلیون نفر در سراسر جهان آن را از طریق تلویزیون تماشا کردند.
نیل آرمسترانگ پس از سفر به ماه مسیر کاری خود را تغییر داد. او در سال 1971 از ناسا بازنشسته شد و اعلام کرد که دیگر به فضا نخواهد رفت. آرمسترانگ استاد مهندسی هوافضا در دانشگاه سینسیناتی در ایالات متحده شد. او همچنین به‌عنوان سخنگوی چند کسب‌وکار فعالیت کرد و با شرکت‌های آمریکایی از جمله خودروسازی کرایسلر و جنرال تایم همکاری کرد.
نیل آرمسترانگ در 25 آگوست 2012 به‌دلیل عارضه قلبی در سینسیناتی، اوهایو درگذشت. «چارلز بولدن»، مدیر سابق ناسا درباره آرمسترانگ گفت: «تا زمانی‌که کتاب‌های تاریخی وجود دارد، نیل آرمسترانگ در آنها نام برده می‌شود و به‌خاطر برداشتن اولین قدم کوچک بشر در دنیایی فراتر از زمین از او یاد می‌شود.»
پس از مرگ آرمسترانگ، ناسا یکی از دهانه‌های ماه و یک سیارک را به افتخار او نام‌گذاری کرد. همچنین مدارس و خیابان‌های زیادی در سراسر آمریکا، موزه هوافضا در واپاکونتا و فرودگاه نیو نوکزویل، اوهایو (جایی که اولین درس‌های پرواز خود را گذراند) به افتخار او نام‌گذاری شده‌اند.
در مجموع 12 فضانورد مرد روی ماه فرود آمده‌اند که همه عضو برنامه ماموریت آپولو ایالات متحده بودند. بین جولای 1969 و دسامبر 1972 شش فرود موفق روی ماه انجام شد و فضانوردان زیر به‌ترتیب روی آن قدم گذاشتند:
تعداد کسانی که روی ماه بوده‌اند می‌توانست ۱۴ نفر باشد. «جیم لاول» و «فرد هیز»، فضانوردان آپولو ۱۳، قرار بود روی ماه قدم بزنند ولی به‌دلیل انفجار مخزن اکسیژن مجبور شدند ماموریت را متوقف کنند. بااین‌حال، ماموریت آپولو 13 رکورد دورترین فاصله انسان را از زمین به نام خود ثبت کرد. «هیز» قرار بود در ماموریت آپولو 19 روی ماه قدم بزند ولی این برنامه به‌دلیل کمبود بودجه و تمرکز ایالات متحده بر بازسازی ایستگاه فضایی اسکای‌لب لغو شد.
مجموعه‌ای از عوامل، از جمله نوع موشک، فاصله بین زمین و ماه و مسیری که فضاپیما طی می‌کند، تعیین‌کننده مدت زمان رسیدن به ماه هستند.
از آن‌جایی که مدار ماه دور زمین بیضوی است، فاصله آن از ما در طول گردش 27 روزه تغییر می‌کند. ماه در نزدیک‌ترین نقطه 225623 مایل و در دورترین نقطه 252088 مایل از زمین فاصله دارد.
ماموریت‌های فضایی سرنشین‌دار به‌دلیل اندازه و وزن اضافی موردنیاز برای پشتیبانی از حیات نسبت به ماموریت‌های بدون خدمه بیشتر طول می‌کشند. هدف ماموریت، یعنی گردش دور ماه یا فرود آمدن روی آن نیز روی مدت زمان ماموریت اثر می‌گذارد.
کاوشگر لونا 1 اتحاد جماهیر شوروی که در 2 ژانویه 1959 به فضا پرتاب شد، بعد از ۳۴ ساعت به فاصله تقریبا ۴ هزار مایلی سطح ماه رسید. هدف اولیه این ماموریت فرود روی ماه بود، ولی سرعت زیاد آن باعث شد در مداری دور خورشید بین زمین و مریخ گیر بیافتد.
فضاپیمای آپولو 11 در سال 1969 با سه فضانورد بعد از چهار روز و شش ساعت و 45 دقیقه به ماه رسید. رکورد بالاترین سرعت فضاپیمای سرنشین‌دار با ۲۴۷۹۱ مایل در ساعت به آپولو ۱۰ تعلق دارد.
| بیشتر بخوانید: ایستگاه فضایی بین‌المللی |
سریع‌ترین پرواز بدون توقف به ماه کاوشگر نیو هورایزنز بود که توسط ناسا در 19 ژانویه 2006 پرتاب شد. این کاوشگر 8 ساعت و 35 دقیقه بعد از پرتاب در مسیر پلوتو از کنار ماه عبور کرد.
«یوجین سرنان» و «هریسون اشمیت»، فضانوردان ماموریت آپولو 17 ناسا، آخرین کسانی بودند که روی ماه قدم گذاشتند. آنها در 11 دسامبر 1972 بین کوه‌های تایروس و دره لیترو فرود آمدند و در 14 دسامبر ماه را ترک کردند. در طول این مدت، هر روز حدود هفت ساعت مشغول کاوش بودند و با کمک خودرو مه‌نورد توانستند از نقاط مختلف نمونه جمع‌آوری کنند. «سرنان» و «اشمیت» در مجموع 22 ساعت را روی ماه سپری کردند.
هدف برنامه آپولو در ابتدا فرود روی ماه نبود، بلکه قرار بود سه فضانورد را به مدار آن بفرستد. وقتی جان اف کندی، رئیس جمهور ایالات متحده، سخنرانی معروف خود را در می 1961 ایراد کرد، سفر بازگشت از سطح ماه به هدف برنامه تبدیل شد. از آن‌جایی که نیل آرمسترانگ عکاس این سفر بود، تقریبا تمام عکس‌ها باز آلدرین را در حال راه رفتن روی ماه نشان می‌دهند.
«ساترن ۵»، موشک مورداستفاده در ماموریت‌های آپولو، با بیش از 2.9 میلیون کیلوگرم وزن، بزرگترین موشکی است که تاکنون با موفقیت پرتاب شده است. همچنین بین سال‌های 1967 و 1973 هیچ خدمه یا محموله‌ای را از دست نداد.
در مرحله نهایی فرود روی ماه، نیل مجبور شد ماژول ماه را به‌صورت دستی کنترل کند تا روی سطح سنگی فرود نیاید. اگر این کار ۲۳ ثانیه بیشتر طول می‌کشید، سطح سوخت برای ادامه ماموریت کافی نبود.
اولین قدم آرمسترانگ روی ماه اصلا کوچک نبود. وقتی او ماژول قمری آپولو را به‌آرامی روی سطح ماه فرود آورد، کمک فنرها فشرده نشدند. در نتیجه، اولین قدم او در واقع پرشی بیش از یک متر بود.
قبل از ماموریت‌های آپولو، ناسا مطمئن نبود که محیط ماه چه میکروب‌ها یا سمومی دارد. بنابراین، وقتی خدمه آپولو 11، 12 و 14 به زمین برگشتند، برای چند هفته قرنطینه شدند. فضانوردان ماموریت آپولو 12 در نوامبر 1969 مجبور شدند روز شکرگزاری را در قرنطینه بگذرانند که به این مناسبت شام ویژه‌ای برای آنها تدارک دیده شد. خدمه آپولو 15، 16 و 17 خوش شانس بودند، زیرا ناسا در سال ۱۹۷۱ به این نتیجه رسید که خطر آلودگی وجود ندارد و دوره قرنطینه را لغو کرد.
در مجموع 6 پرچم روی ماه نصب شده است که هر کدام یادگار هر بار فرود آپولو ایالات متحده هستند. متاسفانه، پرچم آپولو 11 خیلی به ماژول فرود نزدیک بود و توسط دود آن هنگام برخاستن از سطح ماه سرنگون شد. تصاویر واضحی که به‌تازگی از مدارگرد شناسایی ماه به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که پنج پرچم دیگر هنوز در جای خود ایستاده‌اند. جنس آنها از نایلون معمولی است، بنابراین مدت‌ها است که توسط اشعه ماوراء بنفش خورشید سفید شده‌اند.
| برای دانلود pdf بر روی لینک چند نفر روی ماه قدم گذاشته اند؟ کلیک کنید |
