راهنمای انتخاب تلسکوپ

مزدک مطهری

در زمانه بسیار خوبی برای آسمان گردی و انجام نجوم آماتوری هستیم . تا همین چند سال پیش انتخابهای بسیار کمتری حتی برای علاقه مندان خارج از کشور وجود داشت .

در چند سال گذشته ورود تلسکوپهای ارزان قیمت و با کیفیت رونق بسیاری به دنیای نجوم آماتوری بخشید. الکترونیکی و کامپیوتری شدن تلسکوپها هم عمری طولانی ندارد. زیاد شدن انتخابها از یک طرف خبر خوبی برای منجمان آماتور بوده است ولی انتخاب را هم برای تازه واردان سخت تر کرده است . در این مقاله با تلسکوپها و انواع آنها آشنا خواهید شد .ایده ای کلی و چگونگی انتخاب تلسکوپ در شما شکل خواهد گرفت .

قبل از خرید باید مشخس کنید چه چیزهایی برای شما مهم هستند.

• بیشتر چه چیزهایی را می خواهید رصد کنید؟
• چقدردر رصد ماهر هستید؟
• چقدر بودجه برای خرید تلسکوپ در نظر گرفته اید؟
• چه حجمی را برای نگهداری تلسکوپتان فرض کرده اید و می خواهید تلسکوپتان چه حجمی داشته باشد؟

اینها برخی از سئوالات کلیدی هستند که باید در مورد انها فکر کنید.

قبل از شروع بحث لازم است کمی در مورد تلسکوپ صحبت کنیم.

مهمترین مشخصه یک تلسکوپ قطر دهانه تلسکوپ است . تعجب کردید! شاید فکر می کردید مهمترین مشخصه بزرگنمایی است . اما جواب منفی است . کلیدی ترین ویژگی یک تلسکوپ قطر دهانه تلسکوپ یا دقیــــــق تر قطـــر شیئی تلسکوپ است .شیئی اصلی ترین قطعه اپتیکی یک تلسکوپ می باشد که می تواند یک عدسی یا آینه باشد. کار این عدسی یا آینه همگرا کردن ( کانونی کردن) پرتوهای رسیده از اجرام آسمانی است .همانطور که می دانید عدسیهای محدب و آینه های مقعر می توانند عمل کانونی کردن یا همگرایی پرتوهای نور را انجام دهند.

پس نتیجه می گیریم که اصولاً در تلسکوپها نجومی از یک عدسی محدب ( شبیه ذره بین ) یا آینه مقعر(شبیه آینه ریش تراشی) برای شیئی تلسکوپها استفاده میشود. قطر شئی مشخصاٌ کننده دو فاکتور اساسی در تلسکوپهاست .

• توان جمع آوری نور ( چقدر یک جسم نورانی به نظر می رسد)
• تفکیک زاویه ای ( چقدر اجرام دقیق و واضح دیده می شوند)

هر چه شیئی بزرگتر باشد توان جمع آوری نور و توان تفکیک زاویه ای بیشتر خواهند بود   . پس هرچه شیئی بزرگتر ، بهتر.

مثال :

با یک تلسکوپ که دارای شیئی (عدسی یا آینه ) 6 اینچ (15cm ) است می توانید جزئیاتی در حدود 1.5 کیلومتر را در سطح ماه ببینید . اما با یک تلسکوپ 3 اینچی (7.5cm ) ریزترین جزئیات قابل مشاهده در سطح ماه محدود به حدود 3km می شوند.

بله درست حدس زده اید . شیئی با اندازه 2 برابر جزئیاتی با دقت 2 برابر بیشتر را آشکار می کند. یعنی تصاویری واضح تر.

حال همان دو تلسکوپ را در شرایط یکسان در شبی که ماه در آسمان نباشد به سمت یک کهکشان نشانه می رویم. داستان کمی غم انگیزتر می شود. مساحت یک شیئی 6 اینچی 4 برابر مساحت یک شیئی 3 اینچی است (6 تقسیم بر 4 به توان 2) و این یعنی اینکه تلسکوپی با شیئی 6 اینچی اجرام 4 برابر کم نورتر را نسبت به یک تلسکوپ 3 اینچی آشکار می کند و یا عبارتی در یک تلسکوپ 6 اینچی تصاویر 4 برابر درخشان تر از تصاویر تلسکوپ 3 اینچی است .

احتمالاً کم کم متقاعد شده اید که معیار انتخاب تلسکوپ بزرگنمایی نیست . مقدار بزرگنمایی ربطی به قطر شیئی ندارد. به طور تئوری هر مقدار که بخواهید می توانید بزرگنمایی را زیاد کنید . در واقع هر چه فاصله کانونی شیئی بیشتر و فاصله کانونی چشمی کمتر باشد ، بزرگنمایی (خطی) افزایش می یابد. ناراحت نشوید فاصله کانونی و چشمی را توضیح خواهم داد.

همانطور که گفتیم عدسیهای محدب و آینه های مقعر پرتوهای نور راهمگرا و کانونی می کنند. فاصله بین نقطه کانون تا عدسی یا آینه را فاصله کانونی می گویند. که معمولاً چندین برابر قطر عدسی یا آینه است . 

عدسی چشمی : قطعه ای اپتیکی است که در واقع نزدیک به کانون شیئی قرار می گیرد و تصویری بزرگ از تصویر تشکیل شده در کانون ایجاد می کند. فاصله کانونی عدسیهای چشمی معمولاً از 2 میلیمتر تا 50 میلیمتر می باشند.

بزرگنمایی خطی حاصل تقسیم فاصله کانونی شیئی تلسکوپ تقسیم بر فاصله کانونی چشمی است .

احتمالاً فکری زیرکانه به ذهنتان خطور کرده است .

یک چشمی با فاصله کانونی خیلی کم می خرم و یک بزگنمایی خیلی زیاد ایجاد خواهم کرد. اما کمی صبر کنید. 2 عامل وجود دارد که کیفیت تصویر را در بزرگنمایی های بالا به شــدت تحــت تاثیر قرار می دهند. قطر شیئی و شرایط جوی.

در عمل نمی توانید هر مقدار بزرگنمایی خطی را افزایش دهید .بعد ازیک مقدار مشخص تصویر به شدت افت کیفیت پیدا می کند و به شدت تیره و تار می گردد.

البته برای اجرام بسیار روشن مثل ماه ، مشتری و بعضی دیگر سیارات می توان کمی زیاده روی کرد. اما باز هم افت کیفیت تصویر به شدت قابل ملاحظه است .

همانطور که حتما تجربه کرده اید ، تصاویر دیجیتالی در کامپیوتردر کوچکترین سایز خیلی با کیفیت به نظر می رسند هرچه بیشتر از zoom استفاده می کنید کیفیت تصویر بیشتر افت می کند و در حداکثر بزرگ نمایی تصاویر معمولاً دلچسب نیستند . همین مثال در مورد تصاویر تلسکوپی هم صادق است . از همین رو رصد گران آسمان اصولاً برای اجرام کم نور مثل سحابی ها و کهکشان ها از بزرگنمایی  کم و برای ماه و سیارات از بزرگنمایی متوسط – بالا استفاده می کنند.

امیدوارم قانع شده باشید که فاکتور اصلی در انتخاب تلسکوپ قطر عدسی یا آینه ی شیئی است. البته اولین باری که رصد آسمان را از پشت تلسکوپ تجربه کنید خودتان خیلی سریع به این موضوع می رسید که بزرگنمایی فاکتور اصلی نیست . وقتی تلسکوپی مشخص توان تفکیک جزییات مورد نظر شما را ندارد و یا نمی تواند به اندازه ای نور جمع آوری کند تا فلان کهکشان کم نور دیده شود دیگر مقدار بزرگنمایی تعیین کننده نیست و کم یا زیاد بودن آن دردی را دوا نمی کند .علت اینکه منجمان حرفه ای در آرزوی ساخت تلسکوپهایی همچنان بزرگتر هستند همین موضوع است.

اما چقدر بزرگنمایی " خیلی زیاد " است .

بر طبق یک قاعده ساده حداکثر بزرگنمایی مفید یک تلسکوپ 50 برابر به ازای هر اینچ قطر شیئی تلسکوپ است . یا 2 برابر به ازای هر میلیمتر. مثلاً 100 برابر برای یک تلسکوپ 2 اینچی (5 cm )

اما این فرمول واقعاً دقیق نیست . کیفیت تراش و صیقل سطوح اپتیکی ، نوع تلسکوپ، شرایط جوی ، هم خطی اجزای اپتیکی و .... از عوامل تاثیر گذار در این فرمول هستند . اما در حالت کلی می توانید از این قاعده برای محاسبه حداکثر بزرگنمایی مجاز استفاده کنید. اما همانطور که گفته شد تقریبا هیچ گاه  از این بزرگنماییهای زیاد استفاده نمی شود .( مثلا 200 برابر در یک تلسکوپ 4 اینچی  ،بجز در موارد خاص البته)

چرا سطح ماه مواج به نظر می آید؟

حتی با بهترین تلسکوپها هم متوجه خواهید شد که بعضی از شبها جزئیات بیشتری در سطح ماه و سیارات نسبت به دیگر شبها می توانید ببینید. حتی بعضی وقتها وضوح تصویر در عرض چند ثانیه تغییر می کند. در بزرگنمایی های زیاد در اکثر شبها ستاره ها و سیارات و سطح ماه را مواج و ناواضح خواهید دید. علت، وجود مشکل در تلسکوپ نیست . بلکه مربوط به اغتشاشات جوی است . علت حتی می تواند ، بسیار محلی باشد . رصد بر روی آسفالت داغ پشت بام که در طول روز گـــــرمای

خورشید را جذب کرده و حالا در طول شب چند متر بالای سر خود را گرم می کند و لایه های هوا را دچار لرزش و جابجایی می کند. و بدین ترتیب کیفیت تصویر تلسکوپ شما پایین می آید. همه این عوامل عاملی با نام " دید " را برای شما تشکیل می دهند که برای رصد بسیار مهم است . دید خوب یعنی پایداری لایه های بالای سر تلسکوپ شما . دید بد به شدت کیفیت رصد سیارات و ماه را کاهش می دهد. شاید حتی بیشتر از حد تصور شما.

رصدگران با تجربه به شما خواهند گفت که با تمرین جزئیات بیشتری خواهید دید. نه فقط به خاطر اینکه چشم شما آموزش خواهد دید ، بلکه به خاطر اینکه هر چه بیشتر به مشاهده ادامه دهید، احتمال دیدن لحظاتی با دید خوب بیشتر میشود.

آیا همیشه بزرگتر بهتره ؟

اگر شرایط دید اینقدر در کیفیت تاثیر دارد چرا به سراغ تلسکوپهای بزرگ مثلاً 10 اینچ به بالا برویم ؟ تلسکوپهای بزرگ (قطر شیئی بزرگ ) معمولاً انتخاب رصدگران اجرام اعماق آسمان اند . هر چه قطر شیئی بزرگتر باشد اجرام کم نورتری قابل اشکار شدن است . این اجرام معمولاً در بزرگنمایی کم و متوسط رصد میشوند بنا براین کیفیت دید چندان تعیین کننده نیست. بنابراین دید عاملی اساسی در رصد سیارات وماه وستاره های دو تایی است تا اجرام اعماق اسمان.

پس آیا باز هم بهترین تلسکوپ " بزرگترین تلسکوپ است ؟"

شاید بتوان گفت بهترین تلسکوپ برای شما بزرگترین تلسکوپ قابل حمل توسط شماست. قابلیت حمل و نقل تلسکوپ را جدی بگیرید. تلسکوپی که برای حمل و نقل آن ساعتها زمان و چند نفر نیرو لازم داشته باشید احتمالاً بهترین تلسکوپ برای شما نخواهد بود. مگر اینکه مکان ثابتی را برای آن در نظر بگیرید یا قصد ساخت یک رصدخانه شخصی را داشته باشید. بارها دیده شده تازه واردین به دنیای نجوم فقط به دنبال خرید بزرگترین تلسکوپ می روند. غافل از آنکه تلسکوپی سنگین احتمال خاک خوردن آن بسیار بسیار بالاست.

انواع تلسکوپها

تلسکوپها از دیدگاه طرح اپتیکی شان 3 نوع هستند:

• تلسکوپ های شکستی (انکساری )
• تلسکوپهای بازتابی (انعکاسی)
• تلسکوپهای عدسی – آینه ای یا ترکیبی .

تلسکوپهای شکستی

تلسکوپهای شکستی (انکساری) شکل کلاسیک تلسکوپها می باشند . در دوران کودکیمان هنگامی که لغت تلسکوپ را می شنیدیم شکل تلسکوپ شکستی در ذهنمان تداعی می شد. لوله ای بلند که یک سمت آن به سمت آسمان نشانه می رفت و از ته آن رصدگر آسمان را مشاهده می کند. شیئی در تلسکوپهای شکستی از نوع عدسی است . به همین خاطر است که به آن شکستی یا انکساری می گویند. زیرا اساس کار آن بر پایه شکست نور در عدسی شیئی است . عدسی شیئی نور را در انتهای لوله کانونی کرده و تشکیل تصویر می دهد. سپس تصویر تشکیل شده توسط یک عدسی چشمی بزرگتر دیده می شود.                                                                     

تلسکوپهای شکستی با کیفیت اغلب توسط رصدگران خبره برای مشاهده ماه و سیارات مورد استفاده قرار می گیرند. در این تلسکوپها تصاویری بسیار واضح و دقیق تشکیل می شوند (در انواع گران قیمت) .در واقع اگر از بهترین مواد و طرح در ساخت تلسکوپهای شکستی استفاده شود، بهترین کیفیت تصویر قابل دسترسی است .

حسن دیگر این نوع تلسکوپها استوار و ثابت بودن اپتیک آنهاست . این نوع تلسکوپ به ندرت به تنظیم مجدد اپتیکی نیاز دارد. از این رو می تواند انتخاب بسیار خوبی باشد برای کسی که به تلسکوپی دم دستی و سفری احتیاج دارد.

اما طبیعت این همه حسن را بدون پرداخت هزینه به شما اهدا نمی کند. ساخت تلسکوپهای شکستی با کیفیت به مواد و شیشه های خاص و گران قیمت احتیاج دارد. به همین دلیل قیمت نمونه های با کیفیت آنها در مقایسه با انواع دیگر تلسکوپها بسیار بالا است . مشکل دیگر این نوع تلسکوپها طول لوله بلند آنهاست . البته در انواع گران قیمت آن امکان طراحی با طول لوله کوتاه تر نیز ممکن است . اصولاً این نوع تلسکوپها انتخاب رصدگران اجرام اعماق آسمان نیست . زیرا در اندازه های بزرگ بسیار گران هستند ولی انتخابهای خوبی برای رصدگران سیارات و ماه و همچنین کسانی که به تلسکوپی کوچک با قابلیت حمل بالا برای سفر احتیاج دارند ، می باشند.

تلسکوپ‌های بازتابی

نوع دوم تلسکوپها ، تلسکوپهای بازتابی هستند که برای جمع آوری نور از یک آینه مقعر (همانند آینه های صورت تراشی) استفاده می کنند که به تلسکوپهای نیوتنی هم معروف هستند. همانطور که در شکل می بینید نور قبل از اینکه درست کانونی شود، توسط یک آینه تخت با زاویه 45 درجه انعکاس پیدا می کند و از سوراخی که بر روی بدنه تلسکوپ قرار داده می شود، خارج می گردد و توسط چشمی تصویر دیده میشود. به آینه مقعر که در ته لوله قرار داده میشود، آینه اولیه و به آینه تخت ، آینه ثانویه می گویند. اگر به ازای پولی که برای خرید تلسکوپ در نظر گرفته اید، حداکثر اندازه شیئی را می خواهید به سراغ این نوع تلسکوپ بروید. اگر این نوع تلسکوپ خوب و با کیفیت ساخته شود تصاویری شفاف و با کیفیت ارائه می دهد. همچنین امکان ساخت این تلسکوپها با طول لوله کوتاه به راحتی امکان پذیر است . همانطور که در تصویر می بینید، رصدگر از بالای لوله با یک چشمی عمود بر لوله تلسکوپ می تواند رصد کند.در سالهای اخیر یک طرح هوشمند انه برای تلسکوپهای نیوتنی ارائه شد که به استقرار دابسونی مشهور است .

همانطور که در تصویر می بینید، استقرار دابسونی بسیار جمع و جور و در عین حال محکم و بدون لرزش است . از همین رو استقرار دابسونی یکی از محبوب ترین انواع استقرار در تلسکوپهای نیوتونی است . امروزه یک تلسکوپ نیوتنی با استقرار دابسونی از رایج ترین انواع تلسکوپها در بین رصدگران می باشد.قیمت این نوع تلسکوپها نیز بسیار کمتر از انواع دیگر است .

تلسکوپهای نیوتنی البته به مراقبت بیشتری نسبت به تلسکوپهای شکستی احتیاج دارند. در اثر حمل و نقل و یا ضربه این امکان وجود دارد که آینه ها کمی جابجا شوند و تـــــلسکوپ اصطلاحاً از حــــالــــت همخطی خارج شود. که البته تنظیم مجدد آن به هیچ وجه کار سخت و دشواری نیست .

تلسکوپهای ترکیبی

نوع سوم تلسکوپها، تلسکوپهای ترکیبی است . همانطور که از نام این نوع تلسکوپ بر می آید برای تشکیل تصویر عموما از ترکیبی از آینه و عدسی استفاده می شود. بزرگترین حسن این نوع تلسکوپ این است که به شکلی باور نکردنی طول لوله کوتاه میشود. در دو نوع بسیار رایج از این طرح اپتیکی که به نامهای اشمیت – کاسگرین و ماکستوف کاسگرین معروف اند. طول لوله فقط بین 2 تا 3 برابر قطر دهانه تلسکوپ است .               

از این رو این نوع تلسکوپها بسیار قابل حمل و نقل اند . حتی در اندازه های بزرگ . همانند نوع نیوتنی این نوع تلسکوپها نیز در اثر حمل و نقل و یا ضربه می توانند از حالت هم خطی خارج شوند. البته نترسید. اینکه گفته میشود این تلسکوپها از حالت خطی خارج میشوند بدین معنی نیست که هر بار باید زمان زیادی را صرف هم خطی مجدد آنها کنید. اگر این نوع تلسکوپها خوب و محکم ساخته شوند شاید حتی ماهها و یا سالها در حالت خطی باقی بمانند.

قیمت این تلسکوپها از تلسکوپهای نیوتنی بیشتر است و همانند تلسکوپهای نیوتنی به علت وجود یک آینه ثانویه در مسیر نور ورودی کیفیت تصویر نسبت به تلسکوپها ی شکستی کمی پایین تر است . اما در کل کیفیت کاملاً قابل قبولی را ارائه می دهند.

در سالهای اخیر چندین تولید کننده معروف این نوع تلسکوپ را بروی پایه های کامپیوتری قرارداده و عرضه می کنند که بسیار پر طرف دار و رایج هستند. همچنین لوازم جانبی بسیاری هم برای این نوع تلســـکوپها عرضه شده است . در کل این نوع تلسکوپ می تواند یک انتخاب همه منظوره باشد ولی با

قیمتی به مراتب بالاتر از تلسکوپهای نیوتنی.

پایه تلسکوپها

بهترین تلسکوپ بدون وجود استقراری محکم و پایدار بدون استفاده است . واژه محکم و پایدار یعنی اینکه هنگام رصد حتی در یزرگنمایی های بالا تصویر ثابت و بدون لرزش باشد. پایه های لرزان باعث می شوند در اثر کوچکترین اشاره ای به تلسکوپ و یا وزش باد تصویر به شدت شروع به لرزش کند و عملاً امکان رصد را از شما می گیرد. در استقراری لرزان و ناپایدار امکان فوکوس کردن یا وجود ندارد و یا به سختی انجام می شود چون با لمس کانونی کننده (فوکوسر) تصویر شروع به لرزش

 می کند و دیدن تصویر را ناممکن می سازد. تلسکوپهای ارزان قیمت و یا تلسکوپهای اسباب بازی مانند عموماً از داشتن استقراری ضعیف رنج می برند.

اصولاً دو نوع استقراربرای تلسکوپها وجود دارد.

۱. استقرار سمت – ارتفاعی

۲.استقرار استوایی

پایه های سمت – ارتفاعی اساسشان درست شبیه سه پایه های عکاسی اند. یعنی دو محور عمود بر هم وجود دارد که در راستای افقی (سمت ) و عمودی (ارتفاع) قابل گردش اند.

استقرار استوایی هم از دو محور عمود بر هم تشکیل شده است با این تفاوت که یکی از محورها طوری زاویه داده میشود که محور چرخش آن با محور چرخش زمین موازی می گردد. حسن این نوع استقرار این است که بعد از اینکه جرم مورد نظر پیدا شد برای ردیابی آن فقط کافی است که یک محور گردش داده شود. در حالی که در استقرار سمت – ارتفاعی برای ردیابی اجرام آسمانی باید همزمان هر دو محور گردش داده شوند.

اگر از تلسکوپی کوچک برای رصد اسمان و مناظر زمینی استفاده می کنید استقرار سمت – ارتفاعی ارجح است . زیرا به سرعت قابل راه اندازی است و نیازی به عمل قطبی کردن ( موازی کردن یکی از دو محور با محور گردش زمین ) نیست .

بعضی از پایه های سمت – ارتفاعی مجهز به پیچهایی برای حرکت نرم و آرام هستند که امکان ردیابی اجرام اسمانی را به راحتی امکان پذیر می کنند.

استقرار دابسونی هم یک مثال از استقرار سمت – ارتفاعی است که می توان آن را با مواد ارزان قیمتی مثل چوب و تکه های تفلون ساخت .هزینه ساخت بسیار پایین است و پایین بودن مرکز گرانیگاه این نوع استقرار باعث میشود که حرکتی بسیار نرم و بدون لرزش را در هنگام رصد ارائه دهد. یک تلسکوپ نیوتنی بر روی استقراری دابسونی نه تنها رصدی آسان و لذت بخش را ارائه می دهد بلکه قیمت نهایی هم بسیار پایین است . هنگامی از تلسکوپ برای مقاصد عکاسی نجومی بخواهیم استفاده کنیم  استقرار استوایی یک باید است .

اما کدام استقرار بهتر است ؟

واقعیت این است که جواب قاطع و مشخصی وجود ندارد . برای رصدگران اجرام اعماق آسمان و یا رصدگرانی که از تلسکوپشان برای مقاصد زمینی مثل مشاهده پرندگان هم استفاده می کنند استقرار سمت – ارتفاعی بهتر است . ولی اگر قصد عکاسی نجومی را دارید، حتماً باید به سراغ استقرار استوایی بروید.

GO-TO

آیا دوست دارید که به تلسکوپتان یک کنترل دستی متصل باشد و بعد از وارد کردن جرم آسمانی مورد نظرتان تلسکوپ اتوماتیک به سمت آن جرم حرکت کند و شما به راحتی بتوانید اجرام آسمانی را پیدا کنید . حتی بدون اینکه بدانید فلان سیاره یا فلان کهکشان در کجای آسمان قرار دارد؟

خوشبختانه این امر ممکن است . تلسکوپهای کامپیوتری که به GO-TO مشهورندحدود 20 سالی است که وارد دنیای نجوم آماتوری شده اند . رصد با این تلسکوپها برای تازه واردان به دنیای نجوم واقعاً لذت بخش است . البته برای راه اندازی اولیه این نوع تلسکوپها باید کمی آسمان را بشناسید . اما در نهایت بعد از کمی تمرین می توانید به راحتی با این تلسکوپها کار کنید و از رصد با آنها لذت ببرید. جالب اینکه در سالهای اخیر قیمت این نوع استقرار کاهش یافته و با هزینه ای معقول می توان این نوع استقرار را تهیه کرد.

دوربینهای دو چشمی

بله با دوربینهای دو چشمی هم می توان رصد نجومی انجام داد.

دوربینهای دوچشمی به دلیل میدان دید زیادی که دارند ، می توانند به خوبی برای رصد مناظر راه شیری و خوشه های ستاره ای مورد استفاده قرار گیرند. انواع بزرگ آنها به خوبی کار یک دوربین نجومی را انجام می دهند و می توانید بسیاری از اجرام آسمانی را رصد کنید. از ماه و سیارات گرفته تا سحابی ها و کهکشان ها . همچنین امکان متصل کردن به سه پایه های عکاسی برای جلوگیری از لرزش دست در هنگام رصد امکان پذیر است .

علاوه بر این با داشتن یک دوربین دوچشمی علاوه بر رصدهای آسمانی می توانید از آن در روز هم برای مشاهدات زمینی استفاده کنید.

البته باید به خاطر داشت که این ابزار محدودیت های خاص خود را دارد . مثلا بزرگنمایی در این دوربینها ثابت است و معمولا تصاویر دلچسبی از سیارات ارائه نمی دهند . با این حال به دلیل محاسن بسیار بالایشان جایگاه خاصی در بین منجمان آماتور دارند.