یکی از سادهترین راهها برای پرسه زدن در فضا بدون ترک زمین تماشای آسمان شب با دوربین دوچشمی است. برای اینکه تجربه لذتبخشی داشته باشید، بهتر است از دوربینی استفاده کنید که برای نجوم طراحی شده است. در این مقاله هر چیزی را که باید درباره دوربین دوچشمی، نحوه انتخاب و نگهداری از آن بدانید، توضیح می‌دهیم. پس با ما همراه باشید.
چشم انسان توانایی شگفتانگیزی در حس کردن نور و رنگ و واکنش نشان دادن به روشنایی و تاریکی دارد. بااینحال، این مغز است که تصویر متحرک را از جهان میسازد. اگرچه همه چیز را سهبعدی میبینیم، چشمها چیزی بیشتر از درک عمق به ما میدهند. تفاوت دادههای بین چشم چپ و راست توسط ذهن به اطلاعات عمقی ادغام میشود.
فاصله‌های بسیار طولانی در جهان هستی درک عمق آن را چالش‌برانگیز می‌کند. بنابراین بهتر است از قبل کمی با چیزهایی که می‌خواهید رصد کنید، آشنا شوید تا بتوانید جهان را به‌صورت سهبعدی ببینید. دوربین دوچشمی این ژیمناستیک ذهنی را سریع‌تر و آسان‌تر می‌کند.
دوربینهای دوچشمی مکملی هستند که تمام مدارهای بصری مغز را روی لذت بردن از شگفتی‌های فضا متمرکز می‌کنند. دور نگه داشتن هر دو چشم از چیزهایی که حواس را پرت می‌کنند، ترفند خوبی برای حفظ تمرکز ذهن است.
بسته به قدرت دوربین، می‌توانید 25 یا حتی 50 برابر ستاره بیشتر نسبت به چشم غیرمسلح ببینید. این فقط به‌دلیل بزرگنمایی نیست، بلکه به دید تونلی ناشی از محدود شدن ادراکی نیز ربط دارد. برخی از اصطلاح تمرکز یا وضوح برای توصیف این احساس استفاده می‌کنند. ولی دید تونلی یک توهم نیست، بلکه اثری قابل‌اندازه‌گیری است.
تلسکوپها بزرگ هستند. حتی مدلهای کوچک از بیشتر دوربینهای دوچشمی بزرگتر، سنگینتر و درازتر هستند. بنابراین، تلسکوپها برای ثابت ماندن باید روی سهپایه یا جعبه راکر قرار بگیرند. دوربینهای دوچشمی در حدقه چشم قفل میشوند و ثبات بیشتری دارند. از این نظر، دوربین دوچشمی از تلسکوپ بهتر است.
تلسکوپ اجسام را بزرگتر نشان می‌دهد، اما کار اصلی آن جمع‌آوری نور است. در کمال تعجب هرچقدر تلسکوپ جسم را بیشتر بزرگ کند، آن جسم کم‌نورتر به‌نظر می‌رسد. این هنگام رصد اجرام اعماق آسمان مثل دنباله‌دارها، کهکشان‌ها و خوشه‌های ستاره‌ای بسیار پراکنده و تقریبا هر چیزی مشکل بزرگی است، البته به‌جز ماه و چند سیاره درخشان.
بیشتر تلسکوپها فقط یک چشمی دارند. در مقابل، با دوربین دوچشمی (به‌معنای واقعی کلمه) دو برابر فرصت دارید تا مغزتان را با نور ستاره نقاشی کنید. همان‌طور که گفتیم، دیدن در ذهن اتفاق می‌افتد. برای لذت‌بخش‌ترین تجربه بصری، تمام سیستم مغزتان را روی آن متمرکز کنید.
| برای اطلاع از مقاله ۱۵ نکته مهم درباره تلسکوپ که باید بدانید روی لینک کلیک کنید. |
تلسکوپها منطقه کوچکی را نشان میدهند، ولی دوربینهای دوچشمی با میدان دید وسیع‌تر خود شما را قادر می‌کنند آسمان شب را برای پیدا کردن سوژه‌های مختلف بگردید. همچنین درک بهتری از نحوه ارتباط اجرام با یکدیگر به شما میدهند و کمک می‌کنند الگوهای موجود در کیهان را بهتر ببینید.
بیشتر تلسکوپها آسمان را وارونه نشان میدهند و بعضی آن را پشت به جلو هم می‌کنند (درست مثل آینه). دوچشمی دنیا را همان‌طور که هست نشان می‌دهد.
اگر قانع شده‌اید که به‌جای تلسکوپ یک جفت دوربین دوچشمی بخرید، وقت آن رسیده است که نحوه انتخاب بهترین مدل را با توجه به نیازتان یاد بگیرید. هنگام انتخاب دوربین دوچشمی نکته‌های اساسی زیر را در نظر داشته باشید:
اگر معنی اعداد درج‌شده را بدانید، راحت‌تر می‌توانید گزینه ایده‌آل را انتخاب کنید.
میدان دید معمولا به یکی از این دو روش مشخص میشود: ۲۹۸ فوت در ۱۰۰۰ یارد یا ۵.۷ درجه. بیشتر افراد عرض میدان هزار یاردی را راحت‌تر تجسم می‌کنند. اگر میدان دید با درجه مشخص شده (مثلا ۴.۳ درجه)، کافی است ۵۲ فوت را برای هر یک درجه محاسبه کنید (۲۲۴ فوت در ۱۰۰۰ یارد).
برای مقایسه اگر مشت‌تان را به‌سمت آسمان دراز کنید، حدود 10 درجه از آسمان شب را می‌پوشاند. پهنای قرص ماه نیز حدود ۲/۱ درجه است.
همچنین دو عدد روی دوربین می‌بینید که با × از هم جدا شده‌اند، مثلا ۷۰×۱۲ یا ۱۰۰×۲۵. عدد اول قدرت بزرگنمایی را مشخص می‌کند و عدد دوم قطر لنز شیشه‌ای گرد جلوی دستگاه است.
اندازه دوربین نیز مهم است. اگر اندازه عدسی شیئی را بر قدرت بزرگنمایی تقسیم کنید، عددی که به‌دست می‌آورید قطر دایره‌های کوچکی است که از آن‌ها نگاه خواهید کرد.
به این نقاط روشن که معمولا شبیه دیسک هستند، مردمک خروجی می‌گویند. دوربینهای با قدرت بالا مردمک خروجی کوچک‌تری دارند. مثلا دوربین دوچشمی ۶۰×۱۲ مردمک خروجی ۵ میلی‌متری ارائه می‌کند. دوربین ۶۰×۸ نیز مردمک خروجی ۷.۵ میلی‌متری به شما می‌دهد.
نکته کلیدی این است که مردمک خروجی باید تقریبا هم‌اندازه مردمک چشم‌تان باشد. چشمها با افزایش سن تغییر می‌کنند. مثلا مردمک چشم یک فرد میانسال در تاریکی به قطر حدود 5 میلی‌متر باز میشود. در مقابل، مردمک چشم یک کودک 12 ساله می‌تواند تقریبا 8 میلی‌متر باز شود.
دوربینهای دوچشمی با قدرت پایین که معمولا کوچک‌تر هستند، مردمک خروجی بزرگ‌تری ایجاد می‌کنند که به‌معنای واقعی کلمه در چشم جا نمی‌شود! اگر بزرگسال هستید، این نکته را هنگام خرید دوربین در نظر داشته باشید.
اگر پول کافی برای خرید دوربین دوچشمی گران‌تر با قدرت بالاتر دارید، عاقلانه انتخاب کنید. شکل مردمک‌های خروجی را در چشمی‌ها بررسی کنید: آن‌ها باید کاملا گرد باشند. همچنین مطمئن شوید که به آسمان تاریک دسترسی دارید. با افزایش بزرگنمایی، روشنایی ظاهری تصویر کاهش می‌یابد. اگر اینترنتی خرید می‌کنید، برندی را انتخاب کنید که شهرت خوبی دارد و نقدهای معتبر را بخوانید.
دوربینهای دوچشمی بسیار متنوع هستند و هیچ مدلی برای همه ایده‌آل نیست.
برخی از آسمان‌نگرها بزرگنمایی قوی را ترجیح میدهند تا هزاران نقطه نور را درون خوشه‌های ستاره‌ای متراکم از هم تفکیک کنند و ساختارهای ظریف را در کهکشان‌ها پیدا کنند. عده‌ای دیگر دنبال پیاده‌روی فضایی با میدان وسیع هستند و قابلیت‌حمل را به قدرت ترجیح میدهند.
به‌طور کلی، دوربینی بخرید که بتوانید آن را همه‌جا همراه داشته باشید. این به‌معنی مدلهای کوچک‌تر و سبک‌تر است که قدرت کمتری دارند. پیشنهاد می‌کنیم عدسی شیئی بزرگتر از ۵۰ میلی‌متر و بزرگنمایی بیشتر از ۱۰ برابر نباشد.
حتی با دوربین دوچشمی کوچک‌تر مشکلی نخواهید داشت، به‌شرطی که شیشه اپتیک آن باکیفیت باشد. می‌توانید یک دوربین ۳۵×۸ را تمام روز برای پرنده‌نگری حمل کنید و خسته نشوید. میدان دید عریض‌تر بیشتر دوربینهای دوچشمی کم‌‌قدرت معمولا یک مزیت برای تماشای آسمان است.
بارش شهابی را در نظر بگیرید. معلوم نیست که رگه درخشان بعدی کجا ظاهر میشود، فقط می‌دانید که از کانون تابش می‌آید. کانون تابش منطقه‌ای با عرض حداقل ۱۰ درجه است. بنابراین با میدان دید وسیع‌تر شهاب‌های بیشتری را خواهید دید.
قدرت بالای دوربین در اینجا به ضررتان است. بزرگنمایی بیشتر گلوله‌های آتشین فقط چشمانتان را خیره می‌کند و باعث میشود شهاب‌های کوچک‌تر را نبینید. بنابراین قبل از اینکه بالاترین مدل دوربین دوچشمی را بخرید، با دقت به اندازه، وزن و چیزهایی که می‌خواهید ببینید فکر کنید.
آب بر اثر نوسان دما مدام تغییر حالت می‌دهد. گاهی باران میشود و گاهی به‌شکل شبنم روی دوربین می‌نشیند. ضدآب بودن دستگاه بسته به زمان، مکان و نحوه استفاده ممکن است ضروری باشد.
بیشتر دوربینهای دوچشمی مدرن روکش لاستیکی دارند که برای محافظت در برابر آب و شوک مناسب است. دوربینهای دوچشمی ارزان‌تر ممکن است در ساختار خود آب داشته باشند که مشکل بزرگی است. هوای مملو از بخار آب هنگام ساخت در آن‌ها زندانی شده است و باعث ایجاد مه یا زنگ‌زدگی میشود. مدلی را انتخاب کنید که قبل از بسته شدن پاکسازی نیتروژنی شده باشد.
فرض کنید کهکشان آندرومدا را با دوربین دوچشمی ۶۰×۱۰ دو پوندی پیدا کرده‌اید و می‌خواهید آن را بدون لرزش تصویر ببینید و به دوستتان هم نشان دهید. برای آن باید دوربین را روی نقطه‌ای خاص در آسمان ثابت کنید. بنابراین مطمئن شوید که مدل انتخابی‌تان نقطه اتصال پیچی برای وصل شدن به سهپایه دارد.
مشکل سه‌پایه‌های دوربین این است که بیشتر آن‌ها تا 30 درجه بالای افق را پوشش میدهند. این یعنی حدود دو سوم از آسمان شب را از دست می‌دهیم. صفحه‌های مخصوصی برای دوربینهای دوچشمی وجود دارد که همراه سهپایه عرضه میشوند یا به آن وصل میشوند. بهترین مدل‌ها متوازی‌الاضلاع هستند و می‌توانند در زوایای مختلفی بچرخند.
این صفحه‌ها وزنه‌های تعادلی دارند که به اپتیک اجازه میدهند جلوی چشمان شما شناور شوند. همان‌طور که انتظار می‌رود، قیمت آن‌ها به‌اندازه خود دوربین دوچشمی است.
در بازار امروز، سریع‌ترین راه برای شناسایی دوربینهای دوچشمی که به درد تماشای کیهان می‌خورند بررسی طراحی منشور است.
در حدود سال 1850، «ایگنازیو پورو»، بینایی‌شناس ایتالیایی، متوجه شد که یک بلوک شیشه‌ای مثلثی با گوشه 90 درجه مسیر نور را دوبار منعکس می‌کند و به تصویر اجازه می‌دهد با همان زاویه دیدی که با آن وارد شده است، ظاهر شود.
وقتی دو منشور هندسی جانبی معمولی در زوایای قائمه به هم وصل میشوند، مسیر نور را در فضای فشرده تا می‌کنند و افزایش میدهند و همزمان تصویر را اصلاح می‌کنند. به‌این‌ترتیب، اشیا همان‌طور که هستند ظاهر میشوند و معکوس نمی‌شوند. منشورهای جانبی همان چیزی هستند که به دوربینهای دوچشمی ظاهری کلاسیک و خمیده میدهند.
دوربینهای دوچشمی جمع‌وجور معمولا منشور سقفی دارند. آن‌ها سبک هستند و هزینه ساخت بسیار پایین‌تری نسبت به جانبی‌ها دارند. بااینحال، منشورهای سقفی ساخته‌شده با شیشه نوری باکیفیت بسیار گران هستند.
اگر قصد دارید از دوربین برای تماشای مسابقه‌های ورزشی، کنسرت‌ها، پرندگان یا هر فعالیت زمینی دیگر استفاده کنید، به فوکوس نزدیک و وزن کم توجه ویژه داشته باشید.
همان‌طور که بعضی از مدلهای دوچشمی برای ستاره‌شناسی تخصصی‌تر میشوند، نقطه تمرکز آن‌ها دورتر میشود. به‌هرحال قرار است به اجسامی که میلیاردها مایل دورتر هستند، نگاه کنید. در مقابل پرندگان و نوازنده‌های کنسرت بسیار نزدیک‌تر خواهند بود. برای حل این مشکل مطمئن شوید که مدل انتخابی‌تان می‌تواند در فاصله نسبتا نزدیک فوکوس کند. همچنین بهتر است دستگیره فوکوس مرکزی داشته باشد تا به‌راحتی هر دو چشمی را تنظیم کنید تا مغزتان تصویر واضحی ببیند.
مطمئن شوید که دوربین دوچشمی خیلی سنگین نیست. زیرا بسته به سوژه‌ای که می‌خواهید تماشا کنید، ممکن است ساعت‌ها آن‌ها را نگه دارید. مرکز جرم باید در منشورها باشد و به‌راحتی روی کف دست قرار بگیرد. اگر عدسی‌های جلویی بیش از حد بزرگ باشند، لنگر می‌اندازند و باعث خم شدن مچ‌ها میشوند. نتیجه خستگی عضلات دیدن تصاویر لرزان و غیرواضح است.
فرقی نمی‌کند با دوربین به آن نگاه کنید یا تلسکوپ، آسمان شب واقعا شگفت‌انگیز است. فقط باید منتظر آسمان صاف باشید و بعد بالا را نگاه کنید. نکته‌هایی که در این مقاله توضیح دادیم کمک می‌کنند بهترین دوربین دوچشمی را انتخاب کنید و از تماشای جهان هستی لذت ببرید.
