در هر روز، در آسمان حداقل یک انفجار عظیم به نام فوران‌گر تابش گامـا رخ می‌دهد که با چشم قابل دید نیستند. حسگرهای تلسکوپ‌های تشخیص‌دهنده‌ی تابش گاما هم یک‌بار به سختی یکی از آن‌ها را در لحظه‌ی وقوع تشخیص داده و تحلیل کرده‌اند. چون مدت انفجار فوران‌گر گاما، زیر یک ثانیه و گاهی چند ثانیه و به ندرت چند ده ثانیه است، اصلا فرصت چرخاندن تلسکوپ گاما وجود ندارد. یکی این گوشه‌ی آسمان، روز بعد دیگری آن گوشه آسمان، یکی اینجا، یکی آنجا و الـی آخر. این‌ها بعد از مهبانـگ، قوی‌ترین انفجارهای عالم هستند.
این فوران‌گرها، حیات را از بین می‌برند، مگر آنکه به مقدار کافی از سیاره‌ی دارای حیات دور باشند. آن‌ها 90 درصد تمام کهکشان‌های عالم را عقیـم کرده‌اند. مراکـز شلوغی 10 درصـد باقی‌مانده‌ی کهکشان‌ها نیز، عقیم شده‌اند. مگر آنکه، ستاره‌ای مانند خورشید به دلیل سستی گرانش از یک خوشه‌ی باز فرار کرده به صورت ستاره میدانی درآید و بدین ترتیب از محل‌های شلوغ، پرستاره و پرخطر فاصله بگیرد.
اگر یک فوران‌گر گاما، حیات هوشمند را از بین ببرد و فقط موجودات تک سلولی داخل و کف اقیانوس زنده بمانند، 3 تا 4 میلیارد سال دیگر لازم است تا موجودات بزرگ خشکی‌زی و موجودات هوشمند از حیات تک سلولی کف اقیانوس، مجدداً به وجود آیند. تازه باز هم عامل شانس در به وجود آمدن آن‌ها دخیل است.
برچسب: انتشارات مازیار حیات هوشمند دکتر حسن احمدی قاتلان حیاتبا ثبت دیدگاه موافقت خود را با قوانین انتشار نظرات در سایت اعلام می کنم.
نقد و بررسی‌ها1