[vc_row][vc_column width="1/2"][vc_single_image image="1740" img_size="large" alignment="center" style="vc_box_rounded" onclick="link_image"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
تلسکوپ ۱۱ اینچی اشمیت سلسترون با نسبت کانونی f/2.2 از هر لحاظ یک سامانۀ عکاسی نجومی سنگین است. لولۀ آن ۸۴ سانتی‌متر طول و ۳۲ سانتی‌متر قطر دارد و وزن آن ۱۹/۵ کیلوگرم است. برای همین به یک مقر محکم استوایی مانند CGEM-DX (مانند عکس) یا GGE احتیاج دارد. صفحه اتصال بزرگ سری D لوزماندی نیز برای نصب این لوله و یک گایداسکوپ همراه آن روی مقر مناسب است.
[/bsf-info-box][/vc_column][vc_column width="1/2"][ultimate_heading alignment="right" sub_heading_margin="margin-bottom:10px;" main_heading_font_size="desktop:10px;"]نویسنده: اد اشفورد (Ade Ashford)
مترجم : آرش فراست[/ultimate_heading][vc_column_text]
بسیاری از عکاسان نجومی حرفه‌ای در آغاز، عکاسی نجومی را با گرفتن پرتره‌هایی از صورت‌های فلکی با ۱۰ یا ۲۰ ثانیه نوردهی و با استفاده از یک دوربین دیجیتال DSLR روی سه‌پایه و با یک لنز استاندارد با دیافراگم ۲ یا ۲/۸ آغاز کرده‌اند. تا هنگامی که یک مقر موتوردار برای ردیابی ستاره‌ها بخرند می‌توانند با نوردهی‌های یک یا دو دقیقه‌ای از کهکشان راه شیری در حساسیت بالا تعداد بیشماری ستاره را در عکس ثبت کنند. با بررسی دقیق‌تر همچین عکس‌هایی می‌تواند سحابی‌های نشری قرمز و صورتی را نیز تشخیص داد و همچین منظره‌ای برای تبدیل یک عکاس نجومی تازه‌کار به یک خورۀ عکاسی نجومی کافی است!
بسیاری از مردم به جزئیات عکس‌های نجومی توجه می‌کنند و با تکنولوژی‌های مربوط به عکاسی نجومی آشنایی دارند. به خصوص اگر پیش از آغاز عکاسی نجومی، نجوم آماتوری را دنبال کرده باشند. البته کسانی که از عکاسی وارد عکاسی نجومی می‌شوند ممکن است هنگام برخورد با حجم زیاد ابزارهای مربوط به عکاسی نجومی در ابتدا گیج بشوند (برای مثال اتوگایدر یا مقرهای استوایی) و دلشان برای عکاسی ساده با یک لنز تنگ بشود!
اما آیا می‌توان روند عکاسی نجومی را ساده‌تر کرد و زمان نوردهی را کاهش داد؟ جواب شرکت سلسترون به این پاسخ مثبت است و همین امر باعث شد تا مهندسان اپتیک این شرکت طراحی و ساخت استروگراف اشمیت رو-اکرمن را آغاز کنند.
استروگراف تلسکوپی است که به جای رصد بصری به‌طور ویژه برای عکاسی نجومی طراحی شده است. ساختار اپتیکی آن برای تصحیح ابیراهی‌ها اپتیکی بسیار اصلاح شده و از هر تلسکوپ نوری دیگر سریع‌تر است. یک تلسکوپ شکستی معمولی می‌تواند نسبت کانونی f/6 و یک تلسکوپ بازتابی نسبت f/4 داشته باشد. لازم به یادآوری است که نسبت کانونی حاصل تقسیم فاصلۀ کانونی تلسکوپ قطر دهانۀ آن است. این استروگراف اشمیت سلسترون با نسبت کانونی بسیار سریع f/2.2 را می‌توان با لنز اصلی DSLR قابل مقایسه است.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_single_image image="1882" img_size="full" alignment="center" style="vc_box_rounded" onclick="link_image"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left" css_info_box=".vc_custom_1478668636563{margin-top: -40px !important;margin-bottom: -2px !important;}"]
اگر یک استروگراف رو-اکرمن سلسترون و یک دوربین CCD با قطع بزرگ (لارج فرمت) را به یک عکاس نجومی حرفه‌ای بدهید، عکس‌های بسیار شگفت‌انگیزی ثبت خواهد کرد. برایان کاگدل یا استفاده از دوربین CCD مدل QHY11 و تلسکوپ رو-اکرمن، این عکس باورنکردنی را از سحابی مرداب (M8)، سحابی سه‌پاره (M20) و NGC6559 در صورت‌فلکی قوس ثبت کرده است. عکس از ترکیب ۴۵ مرتبه نوردهی یک دقیقه‌ای ایجاد شده است. عکاس: Bryan Cogdell
[/bsf-info-box][vc_custom_heading text="نیاز به تلسکوپ سریع" font_container="tag:h2|text_align:right"][vc_column_text]
وقتی به پرتره‌های ساده از کهکشان که با لنز f/2 گرفته می‌شدند توجه کنید می‌بینید که چرا جزئیات یک سحابی نشری در عکسی با چنین نوردهی کوتاهی به این خوبی نمایان هستند. دلیل این امر، نسبت کانونی سریع است. فرض کنید دو لنز ۵۰ میلی‌متری دارید، یکی با نسبت کانونی f/2 (یعنی با فاصلۀ کانونی ۱۰۰ میلی‌متر) و دیگری با نسبت کانونی f/4 (فاصلۀ کانونی ۲۰۰ میلی‌متر).
اگر با هر کدام از این دو لنز و با مدت نوردهی و حساسیت یکسان، از یک خوشۀ باز ستاره‌ای تصویری ثبت کنید، در هر دو تصویر تعداد ستاره‌های ثبت شده مساوی خواهد بود چون ستاره‌ها منبع نقطه‌ای نور هستند.
اما اگر از یک جرم گسترده مانند سحابی جبار با این دو لنز عکاسی کنید، لنز f/4 نسبت به لنز f/2 به نوردهی‌ای چهار برابر طولانی‌تر احتیاج دارد تا بتواند جزئیاتی یکسان را در عکس ثبت کند چون همان میزان نور در مساحتی ۴ برابر پخش می‌شود (اما لنز f/4 سحابی جبار را در مقیاسی دو برابر بزرگتر ثبت می‌کند). به همین نسبت یک آینه یا لنز f/2 نسبت به یک لنز f/2.8 دو برابر و نسبت به یک لنز f/8 شانزده برابر سریع‌تر است. پس از نظر ریاضی، سرعت عکاسی با مربع نسبت کانونی رابطه دارد.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1796" img_size="full" alignment="center"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
اگر یک استروگراف رو-اکرمن سلسترون و یک دوربین CCD با قطع بزرگ (لارج فرمت) را به یک عکاس نجومی حرفه‌ای بدهید، عکس‌های بسیار شگفت‌انگیزی ثبت خواهد کرد. برایان کاگدل یا استفاده از دوربین CCD مدل QHY11 و تلسکوپ رو-اکرمن، این عکس باورنکردنی را از سحابی مرداب (M8)، سحابی سه‌پاره (M20) و NGC6559 در صورت‌فلکی قوس ثبت کرده است. عکس از ترکیب ۴۵ مرتبه نوردهی یک دقیقه‌ای ایجاد شده است. عکاس: Bryan Cogdell
[/bsf-info-box][vc_custom_heading text="میراث اپتیکی برنارد اشمیت" font_container="tag:h2|text_align:right"][vc_column_text]
نیای تلسکوپ استروگراف رو-اکرمن را می‌توان مستقیما تلسکوپ ترکیبی که توسط برنارد اشمیت از رصدخانۀ برگدروف هامبورگ در سال ۱۹۳۰ اختراع کرد دانست. این تلسکوپ اشمیت یک آینۀ اصلی کروی با قطر ۱۴ اینچ و نسبت کانونی f/1.7 داشت که در زمان خود بسیار بسیار سریع بود. او متوجه شده بود که ابیراهی شدید همچین آینه‌ای را می‌توان با قرار دادن یک لنز غیرکروی کوچک جلوی آینۀ اصلی و در فاصلۀ شعاع انحنای آن، برطرف کرد. امروزه به این لنز کوچک تیغۀ تصحیح‌کنندۀ اشمیت می‌گوییم. نتیجۀ این کار ساخته شدن یک دوربین سریع با میدان دید بسیار باز بود که برای عکاسی سریع از آسمان بسیار ایده‌آل بود، آن هم در دوره‌ای که فیلم‌های عکاسی سرعت بسیار کمی داشتند.
شرکت سلسترون آمریکا اولین شرکتی بود که تیغه‌های تصحیح‌کنندۀ اشمیت را با تولید عمده وارد بازار کرد و تا دهۀ ۱۹۷۰ یک دوربین اشمیت ۵/۵ اینچی f/1.65 تولید کرده بود. در نیمۀ این دهه، یک دوربین اشمیت ۸ اینچ f/1.5 و سپس به تعداد محدود دوربین‌های ۱۴ اینچ اشمیت وارد بازار کرد. با اینکه دوربین‌های چهل سال پیش سلسترون از هر چیز دیگری به جز لنزهای خاص، سریع‌تر عکس ثبت می‌کردند، اما باز هم ابزارهایی تخصصی بودند که تنها افراد حرفه‌ای از آن‌ها استفاده می‌کردند. با این وجود انفلابی در هنر عکاسی ایجاد کردند.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1799" img_size="full" alignment="center"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
یک تلسکوپ ۱۱ اینچ سلسترون با تیغۀ هایپراستار ۳ (سمت چپ) کاربر را قادر می‌سازد که با سرعتی مشابه رو-اکرمن عکاسی کند اما سیستم تصحیح‌کنندۀ لنز هایپر استار برای لوله‌ای که روی آن قرار دارد بهینه‌سازی نشده‌است. اما ساختار تلسکوپ رو-اکرمن طوری است که کاملا برای حس‌گرهای فول‌فریم بهینه‌سازی شده‌است در حالیکه استفاده از تصحیح‌گر هایپراستار ۳ به دوربین‌های DSLR با اندازۀ AOS-C محدود است. تصویر از Ade Ashford
[/bsf-info-box][vc_custom_heading text="هایپراستار و فستار" font_container="tag:h2|text_align:right"][vc_column_text]
در سال ۱۹۹۷ دوربین‌های CCD در دنیای عکاسی نجومی در حال کسب شهرت برای خود بودند و به سرعت عکاسی با فیلم‌های قدیمی را به دلیل سرعت سادگی خود به حاشیه می‌راندند. در همین سال شرکت سلسترون با گروه صنعتی سانتا باربارا (SBIG) برای ساخت فستار آغاز به همکاری کرد؛ افزونه‌ای که که به سامانۀ اپتیکی تلسکوپ‌های مشهور اشمیت-کسگرین سلسترون اضافه می‌شد. با افزودن فستار، آینۀ ثانویۀ اشمیت-کسگرین حذف می‌شود و با لنز تخت‌کنندۀ میدان جایگزین می‌شود تا از دوربین CCD بتوان جلوی تلسکوپ و در نقطۀ فوکوس آینۀ اصلی تلسکوپ با نسبت f/1.95 استفاده کرد. این ویژگی عالی است چون سرعت نوردهی را نسبت به حالتی که دوربین در نسبت کانونی f/10 خود تلسکوپ قرار داشته باشد، ۲۵ برابر کاهش می‌دهد! برای مثال می‌توان از سحابی‌ها و کهکشان‌ها با نوردهی‌های ۳۰ ثانیه‌ای تصویر تهیه کرد!
سلسترون به زودی متوجه شد با اینکه فستار عکس‌های بسیار عالی با CCDهای کوچک آن زمان و با سرعت زیاد ثبت می‌کرد، اما بهتر است این افزونه با ساختار اپتیکی متناسب با خود استفاده شود. لنز فستار مخصوص تلسکوپ ۱۱ اینچی اشمیت-کسگرین سلسترون هیچ گاه به تولید انبوه نرسید پس شرکت استاریزونای آمریکا در سال ۲۰۰۲ آغاز به تولید تصحیح‌کنندۀ سریع مخصوص خود کرد که نامش هایپراستار بود و برای استفاده با تلسکوپ ۱۱ اینچ اشمیت-کسگرین طراحی شده بود. استاریزونا الان هم برای بسیاری از تلسکوپ‌های اشمیت-کسگرین سلسترون بزرگتر از ۶ اینچ تصحیح‌کننده می‌سازد. با اینکه هایپراستار بسیار عالی است (من روی اشمیت-کسگرین ۱۱ اینچ خودم هایپراستار ۳ نصب کرده‌ام) اما برای تلسکوپی که با آن استفاده می‌شود بهینه‌سازی نشده‌است.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1802" img_size="full"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
رو-اکرمن استروگراف جدید سلسترون، از یک اشمیت-کسگرین ۱۱ اینچ معمولی مجهز به هایپراستار بسیار بزرگتر است. این ۱۱ اینچ تنها تلسکوپی است که می‌تواند از لحاظ سرعت با رو-اکرمن رقابت کند اما از لحاظ کیفیت اپتیکی نه. توجه داشته باشید که رو-اکرمن به سامانۀ استارسنس هم‌خط کنندۀ خودکار سلسترون مجهز است. چون زمان نوردهی هنگام کار با این تلسکوپ خیلی کوتاه است، همیشه به گایداسکوپ جداگانه نیاز نیست. تصویر از: Ade Ashford
[/bsf-info-box][vc_custom_heading text="مقایسۀ تلسکوپ ۱۱ اینچ اشمیت-کسگرین مجهز به هایپر استار با تلسکوپ اشمیت رو-اکرمن" font_container="tag:h2|text_align:right"][vc_column_text]
در تلسکوپ ۱۱ اینچ هم هایپراستار مانند فستار جایگزین آینۀ ثانویه می‌شود و امکان نصب CCD یا دوربین DSLR را (با مبدل مناسب) با نسبت کانونی f/2 (فاصلۀ کانونی ۵۶۰ میلی‌متر) در نقطۀ کانونی آینۀ اصلی فراهم می‌کند. با همچین نسبت کانونی، ساختار اپتیکی به خطاهای ناشی از هم‌خطی نامناسب بسیار حساس می‌شود بنابراین هایپراستار را می‌توان تنظیم کرد تا در تمام نقاط دایرۀ تصویر، ستارگان نقطه‌ای بشوند. این کار عاقلانه‌ای نیست و من ترجیح می‌دهم هایپراستار خودم را از جای خود تکان ندهم. با اینکه تصویر در گوشه‌های میدان دید حس‌گرهای APS-C دوربین‌های DSLR بسیار خوب هستند (۱۴/۸ میلی‌متر × ۲۲/۲ میلی‌متر)، خطای وینیتینگ قابل توجه است پس برای جبران باید میدان دید تخت باشد. همچنین بزرگترین CCDهایی که می‌توان استفاده کرد ۲۷ میلی‌متری هستند پس DSLRهای فول-فریم به کار نمی‌آیند.
استروگراف رو-اکرمن سلسترون هم به شما این امکان را می‌دهد که دوربین CCD یا DSLR خود را در فاصلۀ کانونی آینۀ اصلی و در جایی که نور از تیغۀ تصحیح‌کنندۀ داخلی عبور کرده‌است قرار بدهید. اما تشابه با سامانۀ هایپراستار همین جا تمام می‌شود. تلسکوپ رو-اکرمن حاصل نبوغ دو طراح اپتیکی بسیار ماهر یعنی دیو رو و مارک اکرمن است. دیو رو در موسسه فناوری کالیفرنیا (کل‌تک) در رشته‌های نجوم و اخترفیزیک تحصیل کرده‌است و ۱۵ اختراع در این زمینه به نام وی ثبت شده و بسیاری از ابزار سلسترون و پلین‌ویو را طراحی کرده و ساخته است. او همچنین با سلسترون در زمینه ساخت و توسعۀ تکنولوژی استارسنس همکاری کرده‌است. دکتر مارک اکرمن هم مقالات بسیاری در زمینه طراحی اپتیکی منتشر کرده‌است و ۶ اختراع ثبت شده در زمین طراحی اپتیکی دارد. فرایند ثبت انحصاری رو-اکرمن هم در زمان نگارش این مقاله هنوز در حال انجام است.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1803" img_size="full"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
این تصویر بی‌نظیر جیمی واکر از دنباله‌دار لاوجوی (C/2014 Q2) که با دوربین CCD میکرولاین ۱۱۰۰۲ FLI و تلسکوپ رو-اکرمن ثبت شده‌است. این بار تصویر حاصل ۲۰ مرحله نوردهی ۲ دقیقه‌ای روی مقر بیسک است. مکان ثبت عکس: نیو مکزیکو – عکاس: Jimmy Walker
[/bsf-info-box][vc_column_text]
تلسکوپ رو-اکرمن به عنوان یک سامانۀ اپتیکی مخصوص عکاسی نجومی با فاصلۀ کانونی ۶۲۰ میلی‌متر و نسبت کانونی f/2.2 و برای داشتن بیشترین کارایی هنگام استفاده با دوربین‌های CCD و DSLR قطع بزرگ (لارج فرمت) طراحی و مهندسی شده‌است. مجموعۀ لنزهای داخلی ۴ جزئی رو-اکرمن (که برای حذف رنگ کاذب و ابیراهی‌هایی مانند کُما و انحنای میدان از شیشه‌هایی با جنس عناصر خاکی کمیاب ساخته شده‌اند) مقدار موثر ۴/۴ میکرومتر با در میدان دید ۴ درجه‌ای یا دایرۀ تصویر ۴۳/۳ میلی‌متری ارائه می‌دهند. داده‌های منتشر شده نشان دو نقطۀ موثر دو میکرونی با ۲۲ میلی‌متر خروج از محور نشان می‌دهند، بنابراین می‌توانید از حس‌گر CCD با پیکسل‌های بسیار کوچک استفاده کنید و سامانه نیز بالاترین قدرت تفکیک دوربین را به نمایش بگذارد.
با اینکه گاه گفته می‌شود استروگراف ۱۱ اینچ رو-اکرمن دایرۀ تصویر ۷۰ میلی‌متری دارد، اما این نکته برای مدل ۱۴ اینچ صحت دارد که در فعالیت‌های تخصصی نجومی میدان دید باز به کار می‌رود. به هر حال تلسکوپ ۱۱ اینچ رو-اکرمن میدان دید مفید ۵۲ میلی‌متر دارد و این بدین معناست که می‌توان از CCDهای غول‌پیکر ۳۶/۸×۳۶/۸ میلی‌متری مانند KAF-16803 کُداک استفاده کرد. پس دوربین‌های DSLR فول‌فرمت را هم می‌توان به آسانی برای میدان دید ۳/۳ درجه × ۲/۲ درجه و با رزوۀ ۴۲ میلی‌متری T و مبدل دوربین ۴۸ میلی‌متری استفاده کرد (با ۵۵ میلی‌متر بک‌فوکوس). رو-اکرمن در گوشه‌های تصویر حس‌گر فول‌فریم DSLR، ۷۸ درصد روشنایی ایجاد می‌کند که به آسانی در میدان دیدی تخت قابل جبران است. حس‌گرهای APS-C در میدان دید ۲ × ۱/۴ درجه‌ای خود روشنایی کامل دارند!
[/vc_column_text][vc_single_image image="1804" img_size="full"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
تصویری دیگر از برایان کوگدل که باز هم از دوربین CCD مدل QHY11 استفاده کرده‌است. این تصویر موزاییکی دوتایی از ناحیۀ رو-مارافسای با ترکیب ۲۵ مرحله نوردهی ۲ دقیقه‌ای برای هر یک از دو قسمت حاصل شده‌است. کاگدل این عکس را با مقر CGEM DX سلسترون ثبت کرده‌است. عکاس: Bryan Cogdell
[/bsf-info-box][vc_column_text]
برای عکاسی در نواحی که در معرض آلودگی نوری قرار دارند، سلسترون با همکاری استرودون برای رو-اکرمن یک فیلتر اپتیکی به قطر ۷۲ میلی‌متر ساخته‌است که با استفاده از آن می‌توان اطمینان داشت که تغییری در جبهۀ موج ایجاد نمی‌شود. توجه به همچین جزئیاتی در این تلسکوپ بسیار دیده می‌شود. این فیلتر در طول‌موج‌های بحرانی ۹۰ درصد گذردهی نور دارد تا تعادل رنگی را بدون تغییر نگه دارد. رو-اکرمن هم خودش اندود چندلایۀ استاربرایت XLT دارد و بیشترین گذردهی نور ممکن را تضمین می‌کند.
در انتهای لولۀ تلسکوپ رو-اکرمن نیز قفل‌هایی نگهدارنده وجود دارد که از هرگونه تکان خوردن آینۀ اصلی هنگام عکاسی جلوگیری می‌کند. این نگهدارنده‌ها در تلسکوپ‌های EdgeHD سلسترون هم دیده می‌شوند. چون لولۀ رو-اکرمن مانند اشمیت-کسگرین‌های معمولی تیغه‌بندی شده نیست، برای کاهش حرکت تصویر از یک میلۀ محکم فولادی و سامانۀ فوکوس بلبرینگی برنجی استفاده شده‌است. یک میکرو فوکوسر بسیار نرم دوسرعته (با سرعت ۱:۱۰) دارد که کاربر را قادر می‌سازد با استفاده از یک فیلتر باهتینوف به آسانی به فوکوس مورد نظر دست پیدا کند. همچنین مجهز به یک خنک‌کنندۀ ماگلِو ۱۲ ولتی نیز هست که به بهبود جریان هوا و هم‌دما شدن آسان‌تر لوله با دمای محیط کمک می‌کند و بدین ترتیب آثار منفی ناشی از نوسانات دمایی را کاهش می‌دهد.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1808" img_size="full" alignment="center"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]انتهای لولۀ رو-اکرمن مانند تلسکوپ‌های EdgeHD، قفل‌های نگهدارنده‌ای دارد که از هر گونه حرکت آینۀ اصلی هنگام عکاسی جلوگیری می‌کند. تصویر: Add Ashford[/bsf-info-box][vc_column_text]
طول لولۀ این رو-اکرمن ۱۱ اینچ بدون اتصال دوربین، از جلو تا انتهای آن ۸۴ سانتی‌متر است و وزنش به ۱۹/۵ کیلوگرم می‌رسد. بنابراین تلسکوپی نیست که بخواهید مدام آن را روی مقر بگذارید و از روی آن بردارید و بهتر است در جایی شبیه یک رصدخانۀ دائمی از آن استفاده کنید. برای مقایسه خوب است بدانید که لولۀ تلسکوپ ۱۱ اینچ اشمیت-کسگرین معمولی با هایپراستار ۳ حدود ۱۳/۵ کیلوگرم وزن و ۶۹ سانتی‌متر طول دارد. در حالیکه یک مقر CGEM برای تلسکوپ ۱۱ اینچ اشمیت-کسگرین کافی است، یک تلسکوپ رو-اکرمن را تنها می‌توان روی یک مقرهایی مانند CGEM-DX یا CGE Pro مستقر کرد. رو-اکرمن هم زیر لوله و هم بالای آن صفحه اتصال بزرگ لوزماندی سری D دارد تا بتوانید هم لوله را روی مقر نصب کنید و هم گایداسکوپ به آن متصل کنید. برای جلوگیری از افزایش وزن بیشتر بهتر است با سامانۀ هم‌خطی خودکار استارسنس کار کنید و از گاید کردن تلسکوپ خلاص بشوید چون زمان نوردهی معمولا در حد یک دقیقه یا کمتر خواهد بود.
تصاویر رو-اکرمن مانند سامانه‌هایی که از هایپراستار یا فستار استفاده می‌کنند وارونۀ جانبی هستند اما برای جبران آن کافیست تصویر را بعد از پردازش با استفاده از عملگر Flip تصحیح کنید. چون دوربین‌های CCD یا DSLR باید در قسمت ورودی تلسکوپ قرار بگیرند، کابل شاتر DSLR یا کابل برق و یو‌اس‌بی متصل به CCD باعث به وجود آمدن پراش نور می‌شوند به این دلیل که در مسیر نور قرار دارند. راه کاهش این پراش نور این است که به کابل در نزدیکی تصحیح‌کننده انحناهای ملایمی بدهیم تا پراش در تصویر یکنواخت‌تر توزیع بشود و به‌صورت خط یا خیرگی ناشی از ستارگان پر نور در جایی از تصویر متمرکز نشود. چون بدنۀ دوربین‌های DSLR به‌طور معمول لبه‌های انحناداری دارد، پراش نور آن قدر که ممکن است در نگاه اول به نظر بیاید نیست.
[/vc_column_text][vc_single_image image="1880" img_size="full" alignment="center"][bsf-info-box icon="Defaults-info-circle" icon_size="24" icon_style="square" icon_animation="fadeIn" pos="left"]
اتصال دوربین DSLR فول‌فریم در نقطۀ کانونی تلسکوپ رو-اکرمن با استفاده از اتصال T یا مبدل‌های M48 آسان است. اگر دوربین 450D کنون با فرمت APS-C که در این تصویر می‌بینید نسبت به تصحیح‌کننده خیلی بزرگتر به نظر می‌آید، به دلیل پرستپکتیو ناشی از عکاسی لنز واید است. چون دوربین در مسیر نور ورودی قرار می‌گیرد، لبۀ منحنی بدنۀ بسیاری از DSLRها پراش نوری ایجاد می‌کند که البته بسیار اندک است، مخصوصا اگر کابل دوربین را کمی انحنا بدهیم. تصویر: Ade Ashford
[/bsf-info-box][vc_column_text]
اگر انعطاف‌پذیری بیشتر اشمیت-کسگرین ۱۱ اینچ همراه فستار توجه شما را جلب کرده‌است باید بدانید که افزودن یک قطعۀ جدید هایپراستار۳ برای شما ۱۰۰۰ یورو بیشتر هزینه خواهد داشت! با اینکه ترکیب اشمیت-کسگرین ۱۱ و هایپراستار نسبت به رو-اکرمن افزایش سرعت اندک بیشتری برای عکاسی در اختیار شما می‌گذارد، اما توجه داشته باشید که هم‌خطی هایپراستار گاهی با تلسکوپ ۱۱ اینچ اشمیت-کسگرین شما تطابق ندارد. هایپراستار همچنین استفاده از حس‌گرهای فرمت APS-C را محدود می‌کند و برای حذف وینیتینگ هم به انجام فرآیندهای مربوط به تخت کردن میدان احتیاج دارد. تلسکوپ رو-اکرمن همچین مشکلاتی ندارد چون کاملا برای هر نوع DSLR یا CCD رنگی فوکوس ثایت بهینه‌سازی شده است. مراحل نوردهی یک دقیقه‌ای یا کمتر و استفاده از رو-اکرمن و استارسنس و مقر CGEM DX یا CGE Pro بدین معناست که از شر گایداسکوپ خلاص می‌شوید و بدون مزاحمت از عکاسی نجومی لذت می‌برید!
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
